Engelengeduld

Ik hou van haken en kijk regelmatig vol bewondering op deze website van een zekere Uljana. Zij haakt met minimini-haaknaalden en naaigaren. Dat is mij te petieterig, maar haar kerstengel kon ik niet weerstaan. Hij werd wel wat groter dan die van haar (13 centimeter aan de haak), want ik gebruikte haaknaald 2 en dunne katoen. Uljana geeft het patroon in het Engels en niet volledig. De vleugels heb ik erbij gehaakt van dit blog. Oren heb ik zelf verzonnen. 

Tijdens het werkje - vooral toen de oren erop zaten - zag het menneke er meer uit als Dracula, maar de roze wasco op de wangetjes en de halo van zilverdraad transformeerden hem toch in een ware kerstengel.

Er zitten best wat uurtjes haakwerk in zo'n poppetje. Dus naast katoenresten, vulling, wasco, een haak- en een stopnaald heb je dit vooral nodig: engelengeduld.

Glazen plafond

Voor 1 euro vond ik bij een tweedehandswinkel een glazen stolpje. Waarschijnlijk een kaasstolp waar de onderkant ooit van is gebroken. Leuk om iets kerstigs in op te maken, als je hem op een mooi bordje zet. Hoog kan het niet worden, want voordat je het weet, stuit je op het glazen plafond!
Ik had nog wat oude kerstboomversiering, zilverkleurig en van glas. Een vogel met een veer, een trompet en twee huisjes. Zo mooi gemaakt en weer eens wat anders dan ballen.
Van een tak van een kamerplant haalde ik de gekrulde blaadjes en legde die op het bordje. Daarop de kerstversiering, klimopbolletjes en wat larikstakjes om een beetje de hoogte in te gaan.

Strooigoed

Geen pepernoten maar dennenappels, kastanjes, eikels, beukennoothulsjes en andere spullen uit het bos kun je als strooigoed gebruiken in glazen vazen. Eerst bijvoorbeeld een kaars erin, de bodem vullen met ijslands mos en dan je bosvondsten erop. De vaas kun je mooi in een zelfgemaakte krans zetten en als tafelstuk gebruiken.

 

 

Het is heel simpel, kost niks en ziet er gezellig uit. Ook jam- en conservenpotten zijn prima voor strooigoed. In mijn pindakaaspot gooide ik groen mos, bessen van de vuurdoorn en klimopbolletjes. Aan een touwtje bond ik een stukje schors met wat hulst en conifeer. Daar bovenop een katjestak van vorig jaar en daarop een waxinelichtje. De tak verdubbelt zich in de spiegel.

 Bij de kransen kwam ook nog zo´n kaarsenpot, met mos en kastanjes.

Een half bos aan het lijmpistool

Een grote strokrans vol kastanjes: die werd zo zwaar dat ik hem niet durfde toevertrouwen aan een muurspijkertje. Het werd dus een legkrans. Ik moest er twee keer voor gaan rapen, want na één keer was er nog maar tweederde gevuld.

Ik smeerde de kastanjes in met lijm uit het lijmpistool op het platst mogelijke deel en klemde ze dan vijf seconden op de krans voor ik losliet. Hierbij werkte ik van binnen naar buiten.

 

Tussen de kastanjes door blijf je natuurlijk strokrans zien en die ruimtes gooide ik op het eind vol met wit geschilderde takjes uit een zakje van de Action, ook vastgezet met hete lijm.

Om het gat te dichten en de krans op te vrolijken nog een aantal stoffen lathyrusbloemen en kunstgroen erin.
En nu ik toch in het bos had lopen struinen en een zak met allerlei val had gevuld, gelijk maar een beukennoothulsjeskrans gemaakt.

Nu is mijn herfstknutselbehoefte bevredigd. Ik stop voordat ze me Ans Krans gaan noemen. 

 

Tot slot een plaatje van de onweerstaanbare herfstkleuren in Nièvre.

 

 

 

Lelijke lariks

Tussen ons en de buurvrouw staat een uit de krachten gegroeide lariks. Eigenlijk een lelijk ding, maar toch neemt geen van ons het initiatief hem te rooien.

De lelijke lariks laat natuurlijk ook nog eens in deze tijd irritant veel naaldjes vallen, maar - toegegeven - hij heeft mooie appeltjes. Als die eraf waaien raap ik ze.

Van vorig jaar had ik een zak vol en die zijn leuk om een krans mee te maken. Ik nam hiervoor een klein formaat takkenkrans. Eerst lijmde ik met het lijmpistool de binnenste rij met de punt van de kegels naar binnen en vervolgens lijmde ik rij voor rij de kegels - liggend naar één kant toe - op de krans. Het voordeel van lariksappeltjes

ten opzichte van dennenappels is dat ze heel licht zijn; ze blijven daarom goed zitten en de krans wordt ook geen zwaargewicht.

 

 

 

 

Niks strak in de lak

De deuren met de glas-in-loodramen die ik onlangs in een container vond, waren zeker geen massief hout. Zo verraadde hun gewicht. Daarom besloot ik er panelen van te zagen. Met hulp van man lieten we drie centimeter aan elke kant van het raamframe zitten en zaagden de rest af met de decoupeerzaag. En wat bleek? De deur was van board.

Nu had ik twee panelen met aan alle kanten gleuven van karton. De bijen en wespen in Frankrijk zullen daar heel enthousiast van worden, maar ik minder.

Eerst moest die witte glanslak eraf. Met een heteluchtbrander. Nog niet alle verfschilfers waren afgestoken, toen ik juist dat onregelmatige met her en der een schilfer leuk vond. Het hoeft niet glad geschuurd en opnieuw geschilderd. Strak in de lak vind ik voor dit projectje niks. Dus het blijft: lekker shabby.

 

Het board heb ik afgeplakt met stroken vinylbehang. Die heb ik op het eind meegeschilderd met de witte rand. Want het contrast tussen het donkere hout en de lichte rand vond ik niet mooi.

 

En die rand schilderde ik in de kleur van het lood. Daarna bewerkt met koffieprut en meel en her en der vegen gemaakt met een stuk keukenrol.



 Nu ben ik helemaal blij met mijn glas-in-lood-panelen. Maar man niet: "Dat shabby gedoe, Doe ik alle moeite om die gipsplaten zo onzichtbaar mogelijk dicht te plamuren en dan krijgen we dit..."

  

Een richtingenstrijd, dus, waar deze getraumatiseerde glas-in-loodpanelen die al eens eerder gedumpt zijn, het slachtoffer van dreigen te worden...

Het nieuwe zitten

 

We hadden een oude fauteuil met verschoten rood fluweel, die absoluut een opfrisbeurt nodig had om weer 'mee te doen'.

Ik haalde eerst de oude bekleding eraf en bewaarde die, om hem iets ruimer uit te knippen uit de nieuwe stof. De vulling was gelukkig nog goed.



Op internet had ik eerst diverse tutorials bestudeerd, vooral filmpjes. Mijn nietpistool was eigenlijk te zwak, maar het lukte net met wat na-spijkeren. Tip: trek stevig aan de stof, zowel in de lengte als de breedte, maar ook weer niet te hard; zo voorkom je kreukels.
De afwerking met siernagels - met name van de armleuningen - was het lastigst. Eerst deed ik het met losse koperen nagels, maar die sla je nooit keurig recht in het hout. Met de strips die ik later kocht ging het een stuk beter. Die knip je af op de goede lengte en om de zoveel siernagels sla je het spijkertje dat eraan zit vast.

Deze fauteuil had voor de eerste keer van een hobbystoffeerder het ideale model omdat de rug van rotan is en dus alleen maar geverfd hoeft te worden. Een minipotje krijtverf was daarvoor voldoende, ook al moest het twee keer. Dat verven deed ik overigens voordat ik met bekleden begon.

Het leuke van deze stof is dat hij aan twee kanten te gebruiken is; de andere kant zie je op het kussen op de bovenste en onderste foto.

 

 

 

Leuk voor later

Een paar maandagen terug viste ik een metalen hoekrekje uit het grofvuil. Het kan zowel hangen als staan.


 

Zal ik het ophangen naast de wasbak op een van de slaapkamers in wording? Dan kan er zeep in en tandpasta. Wat wattenstaafjes en shampooflesjes misschien?



Hij zou ook in de keuken kunnen. Met bijvoorbeeld een kruidenplantje, kruidenpotjes en onderzetters. Voorlopig heeft dit rekje nog geen functie en gaat-ie in de doos
'leuk voor later'.

Glas-in-lood uit de goot

Het is nog steeds ongelooflijk wat sommige mensen weggooien. Zo vond ik gisteren tijdens een wandeling twee glas-in-looddeuren in een container. Ik schat dat ze uit de jaren vijftig zijn. Achteloos neergegooid, met zooi ertegenaan, maar gelukkig niet gebroken. Dat was dus snel de auto ophalen, de achterbank neerklappen en inladen.

De deuren zijn te smal voor kamerdeuren, maar je zou er een kast van kunnen maken. Ik weet dus nog niet of ik de glaspanelen eruit zaag of dat ik ze intact laat. Alleen als paneel zijn ze heel decoratief. Wat een vondst; en dan ook nog eens twee!

De achterkant

 

Keuterboertje

Landelijk. Kipjes, eendjes, koetjes, kortom: beessies horen bij het idee van een 'huisje buiten'. Daarom kon ik dit kussenovertrek niet weerstaan. Voor 50 cent lag hij - met het kaartje er nog aan - op mij te wachten bij de Kringloper. Thuis had ik nog een binnenkussen van 40x40 cm, mijn allerlaatste aankoop bij de failliete V&D.
Er lag ook nog een paard, maar daar mag iemand anders mee opgezadeld worden. Haha: één koe op stal volstaat: ik ben een keuterboertje.

 

 

Klusdeuren

Ik heb weer een klus: deuren opknappen. We kochten bij een tweedehandswinkel in Utrecht twee antieke paneeldeuren voor de nieuwe slaapkamers in Frankrijk, alhoewel er op één wc staat.  Die dus maar voor het kleinste kamertje!



Ze zijn compleet met lagen verf, gaatjes en gekrompen hout zodat er kieren zijn ontstaan. Ik zal me eerst eens inlezen over hoe ik die moet restaureren en dan kies ik voor de eerste deur een kleur. Aan de gangkant zal ik ze licht houden, maar welke  kleur doe ik binnenin?

Binnenkort gaan ze dus op reis: op de auto naar de Bourgogne, naar dat mooie werkkamertje onder het dak. En er moet ook nog een mooie deurkruk gevonden worden.