Een dorstige stoel en een brandtest

Een paar blogs terug vertelde ik dat ik een experiment wilde doen met het verven van de velours bekleding van een stoel, in het geval dat ons antieke bankje een andere kleur moest. En helaas, de mosterdgele kleur vind ik echt niet mooi bij de rest van de meubels. Dus de stoel moest geverfd als proefkonijn.


 Ik koos voor de kleur Country grey van Annie Sloan en dacht met een minipotje van 100 ml te volstaan, omdat je de verf voor de helft moet verdunnen met water. Maar de eerste keer verdween de aangelengde verf gewoon in de stof, met nauwelijks kleurverschil. Die stof moest ik ook nog eerst nat spuiten. Ik had niet eens genoeg voor de achterkant van de rug.

Ik besloot een liter te kopen, om het experiment door te zetten. De stof absorbeerde opnieuw heel erg, maar gaf ook een heel onregelmatig effect.

 Inmiddels had ik de stoel drie keer geverfd en vond het drie keer niks. Ik ergerde me mateloos aan de vlekken, terwijl ik goed uitgesmeerd had en egaal water had gespoten. Ineens begon het me te dagen. Was de stof op deze stoel die toch al op jaren was, wel katoen velours of toch polyester? Ik deed de brandtest. Het uitgeknipte stukje stof  brandde slecht, stonk erg en ging meteen uit nadat ik de lucifer erbij weghaalde: polyester dus en dat is ongeschikt om te verven. Al vanaf 1953 werd polyester als synthetische stof geproduceerd, las ik.



Omdat ons bankje zeker honderd jaar oud is, kan dat alleen maar katoen velours zijn. Ik ga het er dus toch op wagen.