Goeie vangst

Er was een tijdje radiostilte. De oorzaak daarvan is dat mijn partner en ik besloten niet langer samen verder te gaan en dan ben je niet bezig met een blogje verversen.
Hoe raar kan het lopen in een mensenleven. Eigenlijk dacht ik na tien jaar tweedehands spullen opgeknapt te hebben, daar noodgedwongen mee klaar te zijn. Het Franse huisje stond vol en ons huis in Nederland - modern ingericht - was ook af. Nu moet ik door de koop van een eigen huisje opnieuw huisraad gaan verzamelen, combineren en opleuken. Daarvoor zal ik weinig voetstappen zetten in de IKEA maar des te meer op brocantemarkten, in tweedehandswinkels en naar Marktplaatsadressen.

Voor het eerste meubelstuk hoefde ik geen enkele stap te zetten: dat kwam naar me toe. Ik kreeg een zwartgeverfde salontafel. Na uren in de weer met verfbrander en krabber was het resultaat een duidelijk afgebrand tafeltje. Zonde van de moeite.

Op het kale hout zou ik het decoupagepapier van Made by Mint kunnen uitproberen. Ze hebben mooie prints In A1- en A3-formaat. Ik verfde de poten en het onderblad met krijtverf om dat te combineren met een decoupage-vel op het bovenblad. Het bovenblad schilderde ik op advies van de Annie-Sloan-leverancier wit, omdat het ietwat doorzichtige decoupagepapier er overheen moest. Op A1-formaat bleef er aan de bovenkant ruimte over. De kunst is dan om zo bij te schilderen dat het vel langzaam overgaat in het schilderwerk.

En dat leidde tot deze originele salontafel met een paalzitter die een gloeilamp opvist. 

De ongeschilderde zijranden kregen een laagje kersenbeits, de poten werden in de was gezet en het bovenblad in de vernis.
Zo vist de visser ook na heel veel kopjes koffie niet in een zee met bruine kringen. 

Niks strak in de lak

De deuren met de glas-in-loodramen die ik onlangs in een container vond, waren zeker geen massief hout. Zo verraadde hun gewicht. Daarom besloot ik er panelen van te zagen. Met hulp van man lieten we drie centimeter aan elke kant van het raamframe zitten en zaagden de rest af met de decoupeerzaag. En wat bleek? De deur was van board.

Nu had ik twee panelen met aan alle kanten gleuven van karton. De bijen en wespen in Frankrijk zullen daar heel enthousiast van worden, maar ik minder.

Eerst moest die witte glanslak eraf. Met een heteluchtbrander. Nog niet alle verfschilfers waren afgestoken, toen ik juist dat onregelmatige met her en der een schilfer leuk vond. Het hoeft niet glad geschuurd en opnieuw geschilderd. Strak in de lak vind ik voor dit projectje niks. Dus het blijft: lekker shabby.

 

Het board heb ik afgeplakt met stroken vinylbehang. Die heb ik op het eind meegeschilderd met de witte rand. Want het contrast tussen het donkere hout en de lichte rand vond ik niet mooi.

 

En die rand schilderde ik in de kleur van het lood. Daarna bewerkt met koffieprut en meel en her en der vegen gemaakt met een stuk keukenrol.



 Nu ben ik helemaal blij met mijn glas-in-lood-panelen. Maar man niet: "Dat shabby gedoe, Doe ik alle moeite om die gipsplaten zo onzichtbaar mogelijk dicht te plamuren en dan krijgen we dit..."

  

Een richtingenstrijd, dus, waar deze getraumatiseerde glas-in-loodpanelen die al eens eerder gedumpt zijn, het slachtoffer van dreigen te worden...