Goeie vangst

Er was een tijdje radiostilte. De oorzaak daarvan is dat mijn partner en ik besloten niet langer samen verder te gaan en dan ben je niet bezig met een blogje verversen.
Hoe raar kan het lopen in een mensenleven. Eigenlijk dacht ik na tien jaar tweedehands spullen opgeknapt te hebben, daar noodgedwongen mee klaar te zijn. Het Franse huisje stond vol en ons huis in Nederland - modern ingericht - was ook af. Nu moet ik door de koop van een eigen huisje opnieuw huisraad gaan verzamelen, combineren en opleuken. Daarvoor zal ik weinig voetstappen zetten in de IKEA maar des te meer op brocantemarkten, in tweedehandswinkels en naar Marktplaatsadressen.

Voor het eerste meubelstuk hoefde ik geen enkele stap te zetten: dat kwam naar me toe. Ik kreeg een zwartgeverfde salontafel. Na uren in de weer met verfbrander en krabber was het resultaat een duidelijk afgebrand tafeltje. Zonde van de moeite.

Op het kale hout zou ik het decoupagepapier van Made by Mint kunnen uitproberen. Ze hebben mooie prints In A1- en A3-formaat. Ik verfde de poten en het onderblad met krijtverf om dat te combineren met een decoupage-vel op het bovenblad. Het bovenblad schilderde ik op advies van de Annie-Sloan-leverancier wit, omdat het ietwat doorzichtige decoupagepapier er overheen moest. Op A1-formaat bleef er aan de bovenkant ruimte over. De kunst is dan om zo bij te schilderen dat het vel langzaam overgaat in het schilderwerk.

En dat leidde tot deze originele salontafel met een paalzitter die een gloeilamp opvist. 

De ongeschilderde zijranden kregen een laagje kersenbeits, de poten werden in de was gezet en het bovenblad in de vernis.
Zo vist de visser ook na heel veel kopjes koffie niet in een zee met bruine kringen. 

Halen en brengen

Er moest in Frankrijk weer naar de stort gereden, want man is begonnen met het slopen van keukenkastjes voor de aanleg van water naar de bovenverdieping toe. (Dat was een tegenvallende klus; op een gegeven moment was het buiten nat en binnen ook, want er ontstonden lekkages. We leerden mooie Franse woorden voor allerhande loodgietermateriaal en uiteindelijk kwam alles goed.)

Nadat we de keukendeurtjes, het puin, papier en glaswerk in de daarvoor bestemde bakken hadden gegooid, wierp ik nog een blik in de container met 'meubles'. Die was bijna leeg, maar 5 meter diep lagen toch twee interessante dingen die de val hadden doorstaan: een hoge plantentafel en een rond tafeltje met Queen Anne-pootjes. Op de stort staan altijd enorm lange stokken met een haak (beslist voor struiners zoals ik) zodat we de meubeltjes konden optakelen. 

"U heeft geluk", riep de beheerder ietwat spottend, onderwijl zijn schouders ophalend over die Nederlanders die brood zagen in andermans afval.
Helaas was het de laatste dag van ons verblijf, dus ik heb de tafels alleen maar op zolder gezet. Maar twee leuke projectjes wachten voor volgend jaar!