zondag 19 februari 2017

Geen adres, wel een naambordje

In het Franse gehucht waar ons huisje staat, bestaan geen straatnamen of huisnummers. Je woont in dat gehucht, op de weg naar ... (het volgende gehucht). Omdat overal maar enkele huizen staan, weet de postbode toch de juiste postbus te vinden, mits je een naambordje hebt. Dat moest er dus komen. 
Ik kocht bij de Kringloper een houten spreukenbordje en verfde over de tekst heen met krijtverf. Op de computer maakte ik een ontwerpje en printte dat op stickerpapier (een A4'tje waar etiketten op geplakt zitten, maar dan met de etiketten erafgehaald). Dat wreef ik af op het bordje. Het was allemaal redelijk vaag.
 
 
En ondanks dat ik er vernis op deed voor de houdbaarheid, waren de namen na twee maanden buiten gehangen te hebben, onleesbaar geworden.
 Dus verfde ik het bordje opnieuw blank, wreef de print erop en trok die over met een permanent marker, waarna er blanke lak overheen ging.
En nu, na een half jaar hekhangen, zijn de letters nog steeds duidelijk. Net als het bloempje en de vogel. Die staan voor onze dochters, die weliswaar niet vaak in Frankrijk zijn, maar er zo toch een beetje bij zijn.
 

Geen opmerkingen: