Schemeren met tante Jo

 

Ik had net modpoge ofwel vernislijm ontdekt en wilde wel eens uitproberen hoe dat zou gaan met het plakken van foto's op bijvoorbeeld een lampenkap. Van drie oude familiefoto's maakte ik een kopie. Ik smeerde zowel het kapje als de achterkant van de fotokopie in met de decoupagelijm. Na het opplakken kreeg ook de voorkant van de foto de volle laag, voor de houdbaarheid en tegen vergelen. Toen een aantal uur drogen en voilà: de familie stond op de kap.

Twee vrolijk picknickende mannen - geen idee wie -; een familieportret met een klein jongetje - ook geen flauw vermoeden welke tak dat is - en: tante Jo. Mijn vreemde, mensenschuwe tante Jo, met haar bolle wangen.

 

 

Vakwerk is het niet. Want aan de randen van de foto's werd de stof van de kap groezelig en moest dus overgeschilderd en die krijtverf ging weer over het fotorandje heen. En voor decoupage is normaal printpapier eigenlijk te dik. Servetten gaan beter. Maar de modpodge deed zijn werk, dus als oefening geslaagd.

Of ik de kap echt ga gebruiken, weet ik nog niet. Ik heb ook nog geen lampenvoet waar-ie op past. Maar gaat ooit het licht aan onder tante Jo, dan volgt een foto.

 

 

 

 

 

Schoonmaakklusje

Al ruim 11 jaar staat er een driepits petroleumstel buiten lelijk te worden. We kregen het mee uit het huis van mijn schoonouders en wisten eigenlijk niet wat we ermee moesten. Sudderlapjes konden er ook niet meer op garen, omdat het rek waar de pan op moest staan, ontbrak. Hij stond onder een tafeltje en eigenlijk was ik 'm vergeten. Maar vandaag viel mijn oog erop.

Ik sopte en krauwde hem helemaal schoon, want er zat zelfs nog aangekoekt vet op.

 

 

 

Tijdelijk heb ik er een zinken bloempot ingezet met prikneuzen (left-overs van vorig jaar) en bloeiende winterakonieten. 

Mooier zou zijn als de bloempot dieper in het petroleumstel viel, maar deze heeft handvaten, dus dat gaat niet. Aanleiding om weer eens langs de Kringloper te gaan...

 

 

Naaispulletjes in de etalage

 

In het Engels heten ze apothecary jars. Maar als je apotheekflessen googelt, kom je een heel ander soort voorraadpot tegen. Hier noemen we dit soort potten eerder bonbonnières of snoeppotten. Met de frequentie waarmee wij 'm thuis zouden leegeten, zou het deksel trouwens al lang gesneuveld zijn.

Ik denk niet dat mijn exemplaar van de tweedehandswinkel ooit in een apotheek gestaan heeft. En hij is zo gaaf dat hij ook vast niet van een snoepjesoma is geweest.

 

 

Ik wilde er de naaispulletjes van mijn moeder indoen. Die liggen weliswaar in hun prachtige, verkleurde naaidoos (zie foto), maar daar zitten ze onzichtbaar te wezen. De vergeelde zijdekaartjes, de houten klosjes en de ladderopnemer - waarmee mijn moeder in een schoenenzaak de ladders uit nylonkousen heeft 'opgenomen'- mogen gezien worden.

 

 

Nu liggen ze in de etalage, al vullen ze maar een bodempje. Toch valt er meer te pottenkijken dan wanneer hij tot de stop vol zou zitten met wattenbolletjes of marshmallows.

Heb jij ook zo'n apothecary jar? En wat bewaar jij erin?

 

 

Niets meer aan doen

Wat een prachtige kleur rood leek me Kroonjuweel van Gamma. Die zou mooi passen bij het groen (Histor, Geordend) van de kamermuur. Ik liet 'm mengen in de krijtverfversie en bracht de pot naar Frankrijk. Toen ik 'm daar openmaakte, was ik minder enthousiast: de inhoud was felroze, knallend fuchsia. Daar kon ik niks mee en ik wilde hem terugbrengen. Maar omdat ik toch aan de slag wilde, mengde ik een deel ervan met een andere kleur rood (een beetje oranje-achtig) die ik nog had. Ik schilderde er een kastje in, maar was matig tevreden. De laffe kleur ging me steeds meer tegenstaan.

Toen ik later nog 's keek naar het verfstokje van de 'fuchsia pot', bleek die prachtig donker opgedroogd. Deze rood had helemaal geen mengkleur nodig, hij was van zichzelf al mooi!

 Er zat niets anders op dan het kastje over te schilderen. En wel twee maal. Maar het was het waard. Ook het bordenrek schilderde ik in dit rood en het setje - kastje plus bordenrek - is helemaal leuk!

Een foto van het bordenrek houd je nog tegoed, want dat moet eerst hangen en gevuld worden.


  

  Linksboven de mengkleur rood die in het echt nog laffer was dan op de foto en rechts het nieuwe rood.

Dames met een gouden waas

Ik had op internet gezien dat iemand een foto achter een glazen bord plakte. Dus toen ik bij de Terre-des-Hommeswinkel twee glazen borden zag met een glazen parelrandje dacht ik: daar zou mooi iets achter kunnen. Twee mooie plaatjes zoeken en ze worden... een plaatje.

Ik had nog een afbeelding uit de Flow van een mevrouw uit de pruikentijd en er stond een mooi vrouwenportret op de achterkant van NRC-magazine. Op die plaatjes trok ik de omtrek van het bord over. Onderaan knipte ik wat extra ruimte om ook over de zijrand van het bord te plakken. Met modpodge (vernislijm) smeerde ik de plaatjes aan de bovenkant in en plakte die vervolgens op de onderkant van het bord.

 

En nee, de dames hebben niet de pokken. De borden hebben een soort goudstrooisel (van binnen), waardoor de hoofden gevlekt worden. Ik plakte zo dat in elk geval één oog van de mevrouw linksboven goed zichtbaar was.

Er hangt dus over beide gezichten een gouden waas. Maar dat maakt ze extra chic en shabby tegelijk. Ik vind ze 'hangwaardig'.

Nu nog bordenhangers kopen en een goed plekje vinden voor de dames.

 

Aan de drank!

Zelf heb ik niet meer meegemaakt dat de melkboer aan huis kwam, maar wel de SRV-man. Een flessenrek (melk, sap, vla; wat zat er niet in een fles?) was dan handig voor het transport naar de voordeur (in ons geval: een flat).

Ik erfde ons exemplaar van mijn ouderlijk huis en in Frankrijk zetten we er wijn en sterke drank in. Af en toe schieten de zes vakjes te kort.

Afgelopen week vond ik op een houtzoldertje nog twee leuke rekken, van gedraaid ijzer. Roestig natuurlijk en onder de spinnenwebben, maar daar is een staalborstel goed voor. Het blijken Franse flessenrekken. De handvaten zijn instabiel en daarom was er touw omgewonden. Ik moet nog even kijken wat ik daarmee doe.


En ik geef toe: het is wat overdreven; plek voor 18 flessen. Wat zou je er verder nog
´s in kunnen doen? In elk geval hoeven we die wijnkelder niet meer aan te leggen...

 

 

Leve de schuimkwast

We zagen een biedermeier salontafel op Marktplaats: tegen elk aannemelijk bod. Wij - laat ik eerlijk zijn: man - pakte de telefoon en kennelijk was het digitale bod van 40 euro bluf geweest, want voor 30 euro mochten we 'm komen ophalen.

De vorm vond ik erg mooi maar het hout was me te somber. Het leek me leuk het onderstel te schilderen in een crème krijtverf. Ik gebruikte Sundew van Pure & original. Het tafelblad schuurde ik en streek het in met beits in kersenkleur van Gamma.

 

Om geen strepen te krijgen, gebruikte ik schuimkwasten. Wat een uitvinding! Je maakt met de platte schuimkwast lange banen in de lengte van het hout en ziet dan geen kwastaanzet. Ik deed het tafelblad twee keer, na vier uur was de eerste laag overschilderbaar.

 

 

Het hout is wel donkerder geworden dan onze kersenhouten eettafel, waarschijnlijk omdat de ondergrond al donker was. Maar de combinatie lichte-poten-donker-blad is goed.

En wat ik dan heerlijk vind om over te mijmeren: die tafel is het middelpunt geweest van menige verjaardag en familiebijeenkomst. Daarom zit er hier en daar een butsje, maar dat is de charme. Hij zal weer kopjes koffie en glazen wijn dragen, op een nieuwe plek, in een nieuwe tijd.

 

 

Oisterwijk mag naar de schuur

In ons Franse huisje heeft zo langzamerhand het bestaande meubilair plaatsgemaakt voor dingen van onze keuze. Alleen de tv-kast was nog niet vervangen. Een robuust eikenhouten meubeltje, à la Oisterwijk.

 

Al tijden zocht ik op de Franse Marktplaats of er in de buurt een wat eleganter kastje aangeboden werd. Maar alle kastjes die in aanmerking kwamen, stonden natuurlijk minstens 150 kilometer verderop.

 Nu gaan we tijdens een verblijf regelmatig naar de Emmaus bij Nevers, een soort Kringloper. Ze hebben mooi servies, een verrassende linnen- en kantjesafdeling en goed gesorteerde boeken, maar meestal is het aanbod aan meubels teleurstellend.

Dit keer was het dan toch raak voor het gewenste tv-kastje. Niet echt oud (duhh, wel 's een antiek tv-kastje gezien?), maar leuk genoeg om te pimpen.
 

 

Het was nog even spannend of de stereotoren erin zou passen en dat doet-ie, met een speling van amper een centimeter... En het Oisterwijk-kastje? Dat mag dienst doen als zaagtafel. Wordt vervolgd.

 

Krantenbak zonder krant

Je ziet ze veel: dit type houten lectuurbak met spijltjes. Zo'n bak is altijd handig. Ik besloot de onze, die ooit van mijn ouders was en nu in Frankrijk staat, in dezelfde kleur te verven als de kast (Shanghai, Wood & wall krijtverf van Gamma), maar hem ook wat groen te geven. Met de laatste druppels latex van onze groene muur schilderde ik de spijltjes en het middenstukje van de greep.

Eerst was ik erg aan het hannesen met tesakrep, maar later deed ik het met een klein penseeltje uit de losse hand. Dat is zoveel makkelijker dan in het rond afplakken. Gewoon een doekje in de aanslag houden, voor als je over de rand verft.

Als krantenbak zal hij geen dienst doen. Want kranten komen nooit in de bak terecht; daar wordt de kachel mee aangemaakt of ze liggen op de vloer als bescherming tegen verfspatten.

 

 

Geen adres, wel een naambordje

In het Franse gehucht waar ons huisje staat, bestaan geen straatnamen of huisnummers. Je woont in dat gehucht, op de weg naar ... (het volgende gehucht). Omdat overal maar enkele huizen staan, weet de postbode toch de juiste postbus te vinden, mits je een naambordje hebt. Dat moest er dus komen. 

Ik kocht bij de Kringloper een houten spreukenbordje en verfde over de tekst heen met krijtverf. Op de computer maakte ik een ontwerpje en printte dat op stickerpapier (een A4'tje waar etiketten op geplakt zitten, maar dan met de etiketten erafgehaald). Dat wreef ik af op het bordje. Het was allemaal redelijk vaag.

 

 

En ondanks dat ik er vernis op deed voor de houdbaarheid, waren de namen na twee maanden buiten gehangen te hebben, onleesbaar geworden.

 Dus verfde ik het bordje opnieuw blank, wreef de print erop en trok die over met een permanent marker, waarna er blanke lak overheen ging.

En nu, na een half jaar hekhangen, zijn de letters nog steeds duidelijk. Net als het bloempje en de vogel. Die staan voor onze dochters, die weliswaar niet vaak in Frankrijk zijn, maar er zo toch een beetje bij zijn.

 

Maretak wil hangen

We waren een weekje in Bourgogne, waar het afgelopen woensdag zelfs 18 graden werd! Een superweek met veel geklus. Omdat we daar geen kamerplanten kunnen houden, probeer ik altijd meteen na aankomst wat groen of bloeiends op vaas te zetten. Maar er bloeide nog niets.

 

In Bourgogne hoef je niet ver te zoeken naar een boom waar maretak - of mistletoe - in hangt. Zeker nu de bomen nog kaal zijn, zie je ze heel goed: die geelgroene bollen, met nu in februari witte besjes eraan. Het is een semiparasiet, die gebruikmaakt van het vocht en zout van zijn gastheer.

 Onder de nieuwsgierige blik van een schaap, zette ik een ladder tegen de boom om er een te 'plukken'. Met de takjes vulde ik kleine vaasjes. Ik was blij maar de maretakjes een stuk minder; ze gingen al vrij gauw zielig doen en op dag vier lieten ze in eensgezind protest al hun blaadjes vallen: wij horen in een boom!

 

 

 

 

 

 

Een vaaslamp maken van een? Vaas!

Het vervolg van de gebroken vaaslamp. Aangezien ik de kap, de fitting en het snoer nog had, was het nu een kwestie van een vaas zoeken en weer een nieuwe lamp maken. Ik vond er al snel een in een tweedehandswinkel. Om te voorkomen dat hij weer zou kiepen, legde ik een zak kiezels op de bodem om hem te verzwaren. Man boorde een gaatje onder in de vaas, voor de doorvoer van het snoer en zaagde een mooie mdf-cirkel om de bovenkant af te dekken en de fitting te vergrendelen.

Toen was het weer een herhaling van zetten: vaas aansmeren met instant vuller en schilderen met diverse tinten latex- en krijtverf en die door elkaar vegen met sterke keukenrol. Tot slot meel erover smeren.

  

En daarna: op de plaats rust. Niet: rust zacht - dat doet die andere vaas al in de afvalbak - maar wel: sta ferm! Voorlopig ben ik namelijk even klaar met lampen maken.
Welke vind je mooier, de eerste of de tweede?

En dan nog een update over de hoedendozen van eergisteren. Ineens bedacht ik dat ik nog een grijs bandje had liggen, wat de grote mand net iets minder saai maakt. Heb deze op het deksel gelijmd: